റോഡ് വിജനമാണ്. ചാറ്റല്‍ മഴയത്ത് ഇങ്ങനെ നടക്കാന്‍ വല്ലാത്തൊരു സുഖം തോന്നുന്നു. വീട്ടില്‍ നിന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെ നിലാവുദിച്ചിട്ടും ഇരുട്ടായിരുന്നു.
“നിനക്കിപ്പോ തന്നെ പോകണോ. നാളെ രാവിലെ പോയാല്‍ പോരെ?”
“പറ്റില്ലമ്മേ, സുലുവും കുട്ടികളും അവിടെ തനിച്ചാണ്.“
ഞാനെന്നും തനിച്ചാണ്...ഈ റോഡില്‍ പോലും! തനിച്ചിരിക്കന്‍ എനിക്കെന്നും ഇഷ്ടമായിരുന്നല്ലൊ.
“നീയിങ്ങനെയായാല്‍ എങ്ങിനെയാ....വീട്ടില്‍ വരുന്നവരോട് പോലും മിണ്ടാട്ടമില്ല.”
“ചേച്ചിയുടെ വര്‍ത്തമാനം കേട്ടാല്‍ തോന്നും ഞാനാരോടും മിണ്ടാറില്ലെന്ന്.”
“നിന്നോട് വാദിച്ച് ജയിക്കനൊന്നും ഞാനില്ല.”
അതങ്ങിനെയായിരുന്നു, എനിക്ക് എന്റ്റേതായ ന്യായീകരണമുണ്ടായിരിക്കും. എന്റ്റെ കിടപ്പ് മുറിയും, കുറേ പുസ്തകങ്ങളും...അതായിരുന്നു എന്റ്റെ ലോകം.
"പോ...പോ...”
“എവിടെ നോക്കിയാടോ! നടക്കുന്നത്. ചാകാന്‍ വേണ്ടി ഓരോരുത്തവന്മാര്‍ ഇറങ്ങിക്കോളും...മനുഷ്യന് പണിയുണ്ടാക്കാന്‍.”
ഹോ..ഞാനെപ്പോഴാണു റോഡിന്റ്റെ നടുവിലെത്തിയത്! ആ ലോറി അടുത്തെത്തിയതറിഞ്ഞതേയില്ല.
“ചളിയില്‍ വീഴാതെ... താഴത്ത് നോക്കി നടക്കെടാ...”
അച്ഛന്റ്റെ കൂടെ അങ്ങാടിയില്‍ പോകുമ്പോഴെല്ലാം ശകാരം പതിവായിരുന്നു. ഞാന്‍ ചെയ്യുന്നതിലെല്ലാം കുറ്റം കണ്ടു പിടിക്കുന്ന അച്ഛന്‍. ജീവിതത്തില്‍ ഇന്നേ വരെ ഒരു പ്രോത്സാഹനവും അച്ഛന്‍ നല്‍കിയിട്ടില്ല.
“അതെല്ലാം നിന്റ്റെ തോന്നലാണ്. നിന്റ്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടിയല്ലെ.”
"അമ്മയുടെ വര്‍ത്തമാനം കേട്ടാല്‍ തോന്നും എനിക്ക് മാത്രമേ ഈ നാട്ടില്‍ അച്ഛനൊള്ളൂ എന്ന്!”
"നീയിനി അച്ഛന്റ്റെ സ്വഭാവം നന്നാക്കാന്‍ പോകുവാണോ?”
“അനീഷിനോട് അവന്റ്റച്ഛന്‍ കാണിക്കുന്ന സ്നേഹം കണ്ടാല്‍ അസൂയ തോന്നും. നിങ്ങള്‍ക്ക് അനീഷിന്റ്റെ അച്ഛനെ കല്യാണം കഴിച്ചാല്‍ പോരായിരുന്നോ...”
“എന്താടാ ചെറുക്കാ നീയീ പറയുന്നത്!!”
“അതേ ചേച്ചീ, ചേച്ചിയെങ്കിലും കല്യാണം കഴിക്കുമ്പോ സ്നേഹമുള്ളൊരാളെ കല്യാണം കഴിക്കണം.”
“കേട്ടില്ലമ്മെ...ഈ ചെറുക്കന്‍ വലിയ ആളുകളുടെ വര്‍ത്തമാനം പറയുന്നത്!!”
സ്നേഹം, ആര്‍ക്കെത്ര നല്‍കിയാലും തികയാറില്ല.
“നിങ്ങളെന്തിനാ കുട്ടികളോടിങ്ങനെ ദേഷ്യം പിടിക്കുന്നത്?”
എനിക്കെന്റ്റച്ഛനില്‍ നിന്ന് കിട്ടാതെ പോയ സ്നേഹം ഞാനെന്റ്റെ മക്കള്‍ക്ക് നല്‍കുന്നു. എന്നിട്ടും, ഭാര്യയുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തല്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍.....
“ഞാനതിനുമാത്രം ദേഷ്യപ്പെട്ടോ?”
“നിങ്ങള്‍ക്ക് മൂക്കിന്‍ തുമ്പത്താണു ദേഷ്യം.”
എന്തായാലും ഞാനെന്റ്റെ അച്ഛന്റ്റെ മകനല്ലെ, സ്വഭാവം കാണാതിരിക്കില്ലല്ലൊ!!
"നിങ്ങളെന്തെ ഇത്രയും വൈകിയത്?”
“അമ്മയുടെ അടുത്ത് നിന്നിറങ്ങാന്‍ വൈകി, അവസാനത്തെ ബസും കിട്ടിയില്ല. കുട്ടികളുറങ്ങിയോ?”
“അവരുറങ്ങി, നിങ്ങള്‍ വന്നിട്ടേ ഭക്ഷണം കഴിക്കൂ എന്ന വാശിയിലായിരുന്നു. ഉറക്കം തൂങ്ങാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോ......”
എന്റ്റെ മനസിലെ ചാറ്റല്‍ മഴ കണ്ണുകളിലൂടെ നിറഞ്ഞൊഴുകാന്‍ തുടങ്ങി.
“നിനക്കിപ്പോ തന്നെ പോകണോ. നാളെ രാവിലെ പോയാല്‍ പോരെ?”
“പറ്റില്ലമ്മേ, സുലുവും കുട്ടികളും അവിടെ തനിച്ചാണ്.“
ഞാനെന്നും തനിച്ചാണ്...ഈ റോഡില്‍ പോലും! തനിച്ചിരിക്കന്‍ എനിക്കെന്നും ഇഷ്ടമായിരുന്നല്ലൊ.
“നീയിങ്ങനെയായാല്‍ എങ്ങിനെയാ....വീട്ടില്‍ വരുന്നവരോട് പോലും മിണ്ടാട്ടമില്ല.”
“ചേച്ചിയുടെ വര്‍ത്തമാനം കേട്ടാല്‍ തോന്നും ഞാനാരോടും മിണ്ടാറില്ലെന്ന്.”
“നിന്നോട് വാദിച്ച് ജയിക്കനൊന്നും ഞാനില്ല.”
അതങ്ങിനെയായിരുന്നു, എനിക്ക് എന്റ്റേതായ ന്യായീകരണമുണ്ടായിരിക്കും. എന്റ്റെ കിടപ്പ് മുറിയും, കുറേ പുസ്തകങ്ങളും...അതായിരുന്നു എന്റ്റെ ലോകം.
"പോ...പോ...”
“എവിടെ നോക്കിയാടോ! നടക്കുന്നത്. ചാകാന്‍ വേണ്ടി ഓരോരുത്തവന്മാര്‍ ഇറങ്ങിക്കോളും...മനുഷ്യന് പണിയുണ്ടാക്കാന്‍.”
ഹോ..ഞാനെപ്പോഴാണു റോഡിന്റ്റെ നടുവിലെത്തിയത്! ആ ലോറി അടുത്തെത്തിയതറിഞ്ഞതേയില്ല.
“ചളിയില്‍ വീഴാതെ... താഴത്ത് നോക്കി നടക്കെടാ...”
അച്ഛന്റ്റെ കൂടെ അങ്ങാടിയില്‍ പോകുമ്പോഴെല്ലാം ശകാരം പതിവായിരുന്നു. ഞാന്‍ ചെയ്യുന്നതിലെല്ലാം കുറ്റം കണ്ടു പിടിക്കുന്ന അച്ഛന്‍. ജീവിതത്തില്‍ ഇന്നേ വരെ ഒരു പ്രോത്സാഹനവും അച്ഛന്‍ നല്‍കിയിട്ടില്ല.
“അതെല്ലാം നിന്റ്റെ തോന്നലാണ്. നിന്റ്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടിയല്ലെ.”
"അമ്മയുടെ വര്‍ത്തമാനം കേട്ടാല്‍ തോന്നും എനിക്ക് മാത്രമേ ഈ നാട്ടില്‍ അച്ഛനൊള്ളൂ എന്ന്!”
"നീയിനി അച്ഛന്റ്റെ സ്വഭാവം നന്നാക്കാന്‍ പോകുവാണോ?”
“അനീഷിനോട് അവന്റ്റച്ഛന്‍ കാണിക്കുന്ന സ്നേഹം കണ്ടാല്‍ അസൂയ തോന്നും. നിങ്ങള്‍ക്ക് അനീഷിന്റ്റെ അച്ഛനെ കല്യാണം കഴിച്ചാല്‍ പോരായിരുന്നോ...”
“എന്താടാ ചെറുക്കാ നീയീ പറയുന്നത്!!”
“അതേ ചേച്ചീ, ചേച്ചിയെങ്കിലും കല്യാണം കഴിക്കുമ്പോ സ്നേഹമുള്ളൊരാളെ കല്യാണം കഴിക്കണം.”
“കേട്ടില്ലമ്മെ...ഈ ചെറുക്കന്‍ വലിയ ആളുകളുടെ വര്‍ത്തമാനം പറയുന്നത്!!”
സ്നേഹം, ആര്‍ക്കെത്ര നല്‍കിയാലും തികയാറില്ല.
“നിങ്ങളെന്തിനാ കുട്ടികളോടിങ്ങനെ ദേഷ്യം പിടിക്കുന്നത്?”
എനിക്കെന്റ്റച്ഛനില്‍ നിന്ന് കിട്ടാതെ പോയ സ്നേഹം ഞാനെന്റ്റെ മക്കള്‍ക്ക് നല്‍കുന്നു. എന്നിട്ടും, ഭാര്യയുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തല്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍.....
“ഞാനതിനുമാത്രം ദേഷ്യപ്പെട്ടോ?”
“നിങ്ങള്‍ക്ക് മൂക്കിന്‍ തുമ്പത്താണു ദേഷ്യം.”
എന്തായാലും ഞാനെന്റ്റെ അച്ഛന്റ്റെ മകനല്ലെ, സ്വഭാവം കാണാതിരിക്കില്ലല്ലൊ!!
"നിങ്ങളെന്തെ ഇത്രയും വൈകിയത്?”
“അമ്മയുടെ അടുത്ത് നിന്നിറങ്ങാന്‍ വൈകി, അവസാനത്തെ ബസും കിട്ടിയില്ല. കുട്ടികളുറങ്ങിയോ?”
“അവരുറങ്ങി, നിങ്ങള്‍ വന്നിട്ടേ ഭക്ഷണം കഴിക്കൂ എന്ന വാശിയിലായിരുന്നു. ഉറക്കം തൂങ്ങാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോ......”
എന്റ്റെ മനസിലെ ചാറ്റല്‍ മഴ കണ്ണുകളിലൂടെ നിറഞ്ഞൊഴുകാന്‍ തുടങ്ങി.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ